“Na de dood van mijn ouders en van Sipke, mijn man en de vader van mijn kinderen, wilde ik niks liever dan dat alles weer normaal zou zijn. Maar het normale zoals ik dat kende, was er niet meer. Tevergeefs heb ik jaren gezocht. Totdat ik zag dat wat was nooit weer terug zou komen. Het bekende was weg.

Ja, ik was sterk. Sterk in het ontlopen. In het onderdrukken van allerlei gevoelens en emoties. Gevangen in overtuigingen en schaamte. Want ik wilde vooral niet zielig zijn. Ik wilde anderen niet belasten met mijn bagage. Bovendien wist ik niet hoe dat moest: rouwen. Totdat ik niet anders kon en stil moest staan.

Net als zoveel andere mensen ben ik op mijn levensweg een aantal bergen tegengekomen. En hoewel ik nog steeds niet boven ben, heb ik onderweg veel geleerd. Graag loop ik een stukje mee met alle mensen die nu aan de voet van die berg staan, door mijn verhaal te delen. 

Daarnaast wil ik met dit boek context geven aan de krantenberichten die we dagelijks in de krant zien. Wat voor de één oud nieuws is, is voor een ander elke dag bittere realiteit. Hoe ziet die realiteit er uit na ingrijpende veranderingen?

We kunnen wat wie lief hebben niet uitwissen, omdat de liefde blijft. Ook als dat wat we liefhebben er niet meer is. Onuitwisbaar.”

Dit boek is vooral een verhaal over liefde